- w końcu był on hedonistą. Jak wiadomo, długość życia Telemanna oraz jego dyscyplina w pracy umożliwiły mu skomponowanie niezmiernej liczby dzieł.
Za warty uwagi uważam przy tym sposób, w jaki nastąpiło przejście z baroku do stylu wczesnego klasycyzmu, co szczególnie widać w takich dziełach jak „Ino“, czy też „Der Tag des Gerichts“. Chętnie porozmawiałbym o jego roli przy dokonującej się zmianie epok oraz zapytał, czy przeczuwał, że podąża za nowym trendem, czy też, że raczej uczestniczy w narodzinach nowej koncepcji kompozycji. Jego zbliżenie się do nowego stylu uwidacznia się jednak we fragmentach jego późniejszych dzieł, tak, jakby miał świadomość rozwoju aż do powstania nowej energii oraz wyrazistości dźwięku. Czy rzeczywiście widział w tym postęp, czy też po prostu spełniał życzenia ówczesnej publiczności?
Z drugiej strony, chętnie porozmawiałbym z Telemannem o umiejętności komponowania w różnych językach w ramach jednego dzieła, np. w „Orpheus”. Jego elastyczność w zakresie kompozycji uwidacznia się np., kiedy przechodzi z języka francuskiego na niemiecki, a potem na włoski. Więcej niż raz zdawało się, że używa języka z pewną ironią, ale być może jest to tylko współczesna interpretacja.
W każdym razie chętnie poznałbym jego stanowisko w tych sprawach.
Co wyróżnia Telemanna od innych?
Jak już wspomniałem, uważam, że talent Telemanna polega na połączeniu eleganckiej uczuciowości, z przenikliwością oraz z operową wyobraźnią obecną nawet w dziełach instrumentalnych. Był muzycznym dramaturgiem, a jego wszechstronność barw oraz konstrukcji, jak również bogate wykorzystywanie różnorodnych gatunków i motywów nadają mu muzykalny charakter, który uważam za bardzo ożywczy.
[Źródło: Telemann z Magdeburga. Szczególne 50 lat. Program Magdeburskich Dni Telemanna 9-18 marca 2012, str. 37]
http://davidstern.co/